Op veel woonvormen en instellingen is het de cliënt die zich moet aanpassen aan zijn leef- en werkomgeving en vooral niet te vergeten, kort of lang, aan een verscheidenheid aan begeleiders.
Het is vaak een leven met veel wisselingen van woonplaatsen en plekken, in beweging gebracht door gedrag, niet passende begeleiding of vanwege wetgeving.
Vanuit opleiding en werkplekken is de begeleiding er op afgesteld om vanuit de opgelegde omgevingsfactoren te begeleiden, anders dan vanuit de zorgvraag.
Op papier is vaak geen ‘dwang’ of ‘moeten’ maar de praktijk ligt anders. De zorg is afgestemd op het omringende systeem(de instelling) met bijbehorende tijdslijnen, groepsstructuur, organisatie structuur en goed bedoelde participatie projecten met de samenleving.
Ter ondersteuning van de begeleiding heeft menig cliënt vaak een uitgebreide lijst met zogenaamde ‘afspraken’.
Om kort te zijn: Men wordt geleefd. En daar is niets mis mee, maar laat het dan wel zoveel mogelijk het eigen leven zijn….
De basisgedachte van onze instelling is; iedereen binnen onze samenleving doet ertoe en moet een kans krijgen deel te nemen aan deze samenleving, ondanks zijn/haar beperking en/of zorgvraag. Een goede relatie met de zorgvrager is essentieel om het zorgaanbod individueel en cliëntgericht te kunnen afstemmen en garanderen, waarbij de privacy en het welzijn van de cliënt voorop staan. Wij bieden hoogwaardige ondersteuning, niet het probleemgedrag van de cliënt staat centraal, maar zijn of haar competenties of mogelijkheden, dus wat hij of zij wel kan. Dit doen we door middel van een methodiek genaamd de Hermeneutische cirkel. Ondersteund door korte lijnen in de organisatie, zonder daarbij de basis(kwaliteit, continuïteit en veiligheid) uit het oog te verliezen.
Wij zijn ‘zorgrealist’: Wij maken iemands wereld niet mooier dan het is, wel beter.
Wij proberen een balans te vinden in de zorg die men vraagt, nodig heeft en reëel kan krijgen, op basis van onze professionele inzet, kunde en indicatie.
Deze balans kan op verschillende manieren en in combinatie gevonden worden door het af- en bijstellen van:
De woonvorm biedt een ‘thuis’, het anker van en in het leven van de cliënt.
Als mensen met autisme zich veilig ervaren in hun omgeving, leveren afwijkingen in hun programma en sociale interacties minder spanning op. De voorspelbaarheid van de afloop is belangrijker.
Daarnaast hecht deze doelgroep vanuit hun autistisme aan hun omgeving, dus ook al zijn de omstandigheden niet altijd optimaal, een alternatief levert altijd meer spanning op dan die van de realiteit. Dit werkt berusting in de hand.
Sociale interactie is onvermijdelijk, niet ongewenst maar wordt ook niet over-gestimuleerd. We praten eerder over ‘aantikken’, soms letterlijk, passend bij en in de situatie van dat moment.
